Aan de zijlijn staan

Mensen vragen mij regelmatig: wat heeft je het meeste geraakt in Siberië. Eigenlijk is dat antwoord heel simpel: dat zijn de sneeuwvlokken, die waren ontelbaar, haha. Flauw natuurlijk! Het is best een lastige vraag, omdat je in twee jaar zoveel meemaakt. In het kort gezegd is het de gebrokenheid onder de mensen en daarin met name de nood onder de kinderen.

Eén van de momenten waar ik nog regelmatig aan terug denk is dat we een nachtje twee kinderen te logeren hadden, omdat ze de dag erna mee gingen op kamp. We hadden ze al een dag eerder opgehaald, omdat ze in een dorpje ergens buiten de stad woonden. In de maanden ervoor hadden deze kinderen in een weeshuis gezeten, omdat de situatie thuis niet leefbaar was. Moeder was bijna nooit thuis, er was geen elektriciteit, om nog maar niet te spreken over de staat van het huis.

Bij ons thuis aangekomen had het jongste meisje maar een heel klein (kinder)rugzakje mee voor een week kamp. Toen ze vroeg waar ze die nacht zou slapen, lieten we haar de slaapkamer zien. Met grote ogen keek ze de kamer rond, een kamer helemaal voor haar alleen, met een normaal bed en zelfs een eigen kast. Ze had bijna geen spullen bij zich, maar alles moest persé uit het kleine tasje gehaald worden en in de kast gelegd worden. Een kast was zo bijzonder voor haar. Daarna werd het bed uiteraard al springend uitgeprobeerd, voor haar een ongekende luxe!

Ook de douche was voor haar heel speciaal. Een warme douche was al lang geleden en voor nu een noodzakelijke luxe om een begin te kunnen maken met de bestrijding van de hoofdluis. Na het douchen deed ik een poging om haar nagels schoon te maken, maar dit was onbegonnen werk. Enerzijds omdat ze niet stil kon blijven zitten, omdat ze steeds maar heen en weer rende om de lichtknopjes aan en uit te doen, tja.. wat wil je als je thuis vrijwel nooit elektriciteit hebt?! Anderzijds omdat haar nagels zo vies waren, dat deze niet zomaar schoongemaakt konden worden.

Terwijl ik zo met haar bezig was, raakte ik zo bewogen met dit meisje. Na een week zou ze weer terug gaan naar haar oude situatie. Hoe zal haar leven verder verlopen? Wie bekommert zich om haar? En om haar broers en zus? En om die vele andere kinderen die in een soort gelijke situatie zitten? Dat is één van de dingen die ik in de afgelopen twee jaar het lastigste vond: de machteloosheid, het gevoel van aan de zijlijn staan, zo graag meer willen doen, maar door wet- en regelgevingen vaak zo beperkt zijn.

Gelukkig konden deze kinderen voor een week weer even kind zijn en horen over dat er Iemand is die heel veel van hen houdt en dat er altijd HOOP is!