Een klein gebaar
Afgelopen week verbleef ik een weekje elders in het land. Op de dag van aankomst reed ik direct even langs de supermarkt. Terwijl ik richting de ingang liep zag ik een man staan, ik vermoedde dat hij dakloos was. Terwijl ik naar hem keek dacht ik: ik kan hem wel vragen of ik iets voor hem kan kopen. Toch liep ik in eerste instantie door en toen ik al door de draaideur liep vroeg ik mezelf af waarom ik nu eigenlijk doorliep en niet gewoon naar die man toe liep?! Ik liep weer terug, vertelde de man dat ik boodschappen ging doen en vroeg of ik misschien ook iets voor hem kon meenemen? Doordat hij een aantal tanden miste, kon ik hem niet zo goed verstaan. In eerste instantie verstond ik bananen en soep, maar zo bleek: hij wilde graag bananensnoep. Nou, dat kon geregeld worden.
In de daarop volgende dagen ontmoette ik de man nog een paar keer bij de supermarkt, we hadden steeds kort een praatje, ik mocht een keer voor hem bidden en kocht nog een paar keer een zakje bananensnoepjes voor hem. Eerlijk gezegd, vroeg ik mij wel af waarom hij alleen maar bananensnoepjes wilde?! Al zal ik daar denk ik nooit achterkomen, want dat heb ik hem niet gevraagd. Maar het beeld wat ik zag als ik in de auto stapte en hem het zakje zag openen en tevreden een snoepje zag opeten was voldoende.
Ik realiseerde mij dat ik vaak zo gemakkelijk doorloop in plaats van dat ik even stop. Terwijl als we even stoppen, soms al met iets heel kleins iets voor een ander kunnen betekenen, al is het maar met bananensnoepjes!
Het grappige is dat ik in Rusland ook af en toe bananen kocht voor een bedelaar, die daar regelmatig voor de supermarkt zat. Grappig hoe beide werelden zich deze week even met elkaar verbonden, maar wat is het verdrietig als mensen geen dak boven hun hoofd hebben, geen hoop meer hebben, omdat hun leven zo uitzichtloos lijkt. Toch is er altijd Hoop, dat Die Hoop maar wereldwijd verspreid mag worden. Bij iedereen!