Het zijn er zoveel

‘Het zijn er zoveel’, zegt een aangeslagen clown naast mij, terwijl ze door de ruimte heen kijkt die gevuld is met kinderen in een rolstoel. Op mijn schoot zit Anya*, ze zit verkrampt en dicht tegen mij aangekropen met haar ogen dicht. Terwijl de clown liefdevol en voorzichtig over de benen van Anya heen aait, vraagt ze of alle kinderen in dit weeshuis écht wees zijn. Ik leg haar uit dat heel veel kinderen nog wel ouders hebben, maar dat zij niet meer voor hun kind kunnen of willen zorgen.

Er zijn maar een paar kinderen die helemaal geen ouders meer hebben. Het grootste gedeelte van de kinderen is afgestaan vanwege hun beperking. Andere kinderen verbleven de eerste paar levensjaren bij hun ouders, maar toen de zorg te zwaar werd, werden ze naar dit weeshuis overgeplaatst. Er zijn hier helaas (nog) geen andere instellingen waar kinderen met een beperking kunnen worden opgevangen, waardoor ze automatisch in het weeshuis terecht komen.

Terwijl we verder praten vult de ruimte zich met steeds meer clowns die de kinderen liefdevol  aandacht geven. Patch Adams is met een team van 40 clowns deze middag op bezoek in het weeshuis en de kinderen genieten zichtbaar van de aandacht. Patch Adams is een Amerikaanse arts die  zijn patiënten benaderd als clown, vanuit de veronderstelling dat er een belangrijke verbinding tussen de sociale omgeving en het welbehagen van de patiënt is. Met verschillende teams gaan ze de wereld over om instellingen te bezoeken en het leed voor de kinderen even iets dragelijker te maken. Dat hun bezoekjes effect hebben is duidelijk zicht- en voelbaar.

Anya zit inmiddels volledig ontspannen bij mij op schoot, ze heeft haar ogen geopend en kijkt naar wat er om haar heen gebeurt. Ondertussen gaan mijn gedachten naar de kinderen van mijn groep die ik nog niet heb mee kunnen nemen naar de zaal en die ik ook zo graag even wil laten genieten.  Ik ben al een paar keer heen en weer gelopen om zoveel mogelijk kinderen de kans te geven om iets van dit feest mee te maken, maar ik weet dat ik het niet ga redden om ze allemaal mee te laten genieten. Opnieuw ervaar ik dat ik handen tekort heb, want…. het zijn er zoveel.