‘Mijn kinderen’

Ik vraag me wel eens af hoe vaak mijn blog berichten en nieuwsbrieven daadwerkelijk worden gelezen, en was daardoor echt ontroerd door de vele reacties die ik op mijn vorige blog kreeg. Zoveel mensen die in de dagen en weken daarna vroegen hoe het met mijn kleine vriend ging.  Bijzonder om te ervaren dat jullie zo met ‘mijn kinderen’ meeleven, hartverwarmend!

‘Mijn kinderen’, zo voelt het een beetje. Ik kan mij nog de eerste dagen in het weeshuis herinneren dat het allemaal nog wat onwennig voelde en dat ik het bijvoorbeeld heel moeilijk vond om de kinderen te peilen of ze iets wel of niet leuk vonden, aangezien de meeste kinderen waarmee ik nu werk niet met woorden kunnen communiceren. Nu er een aantal maanden verstreken zijn is de situatie al heel anders. Het is alsof ik de kinderen al heel lang ken. Zoveel dingen die eerst een uitdaging waren, gaan nu als vanzelf.  Het gaat mij aan het hart als ze ziek zijn, ik voel zoveel trots als ze iets nieuws doen en geniet als er een glimlach op hun gezicht verschijnt. Wat zijn ze allemaal bijzonder, deze kanjers zitten echt in mijn hart.

Soms zou ik willen dat ik er 24 uur per dag en 7 dagen in de week voor ze zou kunnen zijn, omdat het mij aan het hart gaat hoe ze hier soms met de kinderen omgaan. Het frustreert mij dat ik ze niet tegen al het onrecht kan beschermen en zou zoveel meer willen doen. Tegelijkertijd leren de kinderen mij, dat door er gewoon voor ze te zijn, al voldoende is. Aanwezig zijn, aandacht, zorgen, het zijn de simpele dingen die een wereld van verschil kunnen maken.

‘Mijn kinderen’ worden hier vaak als zwak gezien, maar in mijn ogen zijn ze moedig en sterk. Elke dag moeten ze vechten, continue zijn ze overgeleverd aan de zorg voor anderen en niet in staat om voor zichzelf op te komen. Maar moedig slaan ze zich er doorheen, wat een kanjers!

Wat betreft mijn kleine dappere vriend, hij ligt helaas nog steeds in het ziekenhuis. We kunnen niet wachten totdat deze kanjer ook weer bij ons aanschuift, zodat we weer compleet zijn!