Een week van contrasten

Het was een week van contrasten. Liep ik de ene dag nog door een dikke laag sneeuw, zat ik een paar dagen later in een t-shirtje in de zon. Maar dat contrast viel in het niets bij dat een vriendin afscheid moest nemen van haar zevenjarige neefje die door een noodlottig ongeval om het leven kwam, en ik in diezelfde week mijn eigen tweejarige neefje weer even in mijn armen kon sluiten. Terwijl ik in deze week onverwacht een paar dagen kon doorbrengen met familie, zat ik in diezelfde week aan het bed van kinderen waar familie nauwelijks of geen rol meer speelt in hun leven. Vloog ik deze week tussen twee ’thuis-en’ heen en weer, werkte ik in diezelfde week met kinderen die helemaal geen thuis hebben.

Het zette mij aan het denken. Waarom zijn de contrasten soms zo groot? En hoe kunnen we ze kleiner maken. In sommige gevallen lijkt dat onmogelijk en kunnen we de pijn van een ander niet wegnemen of een situatie niet altijd zomaar veranderen.  Dat is frustrerend, maar in het woord onmogelijk blijft het woord mogelijk zitten. En waar mogelijkheden zijn, schuilt hoop. In de afgelopen periode heb ik mezelf daarom regelmatig de vraag gesteld, wat is in deze onmogelijke situatie nu wel mogelijk?

Eén van de mogelijkheden die we wel hebben, is Liefde geven. Liefde is samen huilen, samen lachen. Liefde kan iemand weer thuis laten voelen en brengt mensen bij elkaar. Liefde kan de pijn niet altijd wegnemen, maar kan het wel verzachten.  Waar Liefde is, kan hoop weer groeien. Laten we  daarom Liefde blijven (uit)delen, al is het soms maar d.m.v. iets kleins, voor de ander kan het een onuitwisbare betekenis hebben en de zon weer even doen laten schijnen.

Ps. De foto bij deze blog is van mijn kleine, dappere vriend, die na 2,5 maand in het ziekenhuis te hebben gelegen weer in het weeshuis terug is. Tijdens zijn ziekenhuisverblijf heeft hij een een tracheostoma gekregen en is hij zichtbaar verzwakt. Hopelijk sterkt hij weer aan!