Een kleine wereld

Onlangs kreeg ik een berichtje van een meisje dat ik heb leren kennen op een kamp in Siberië. Ze schreef dat zij mij in juni in de metro in Moskou had gezien. Ik ben in die periode inderdaad 2,5 dag in Moskou geweest. Voor die relatief korte periode en gezien de grote van de stad en het enorme metronetwerk dat ze daar hebben (waar dagelijks miljoenen mensen gebruik van maken), was het best bijzonder dat ze mij had gezien. Het deed mij weer even beseffen hoe klein de wereld eigenlijk maar is. Ik realiseerde mij dat kortgeleden opnieuw toen ik een mail kreeg van iemand uit Nederland die ik een paar maanden geleden hier in SpB had ontmoet. Een paar dagen nadat ik die mail had beantwoord, had ik met twee Nederlandse meiden afgesproken die voor een paar weken hier in de stad waren. Op een of andere manier kwam die mail ter sprake en bleken zij de desbetreffende persoon te kennen: wederom, wat een kleine wereld! Toen ik vervolgens vorige week met een vriendin uit Novosibirsk aan het skypen was, vertelde ze dat ze onlangs gasten bij haar thuis had gehad, die uit een andere stad uit Siberië kwamen. En hoe is het mogelijk, ik werd herkend op één van de foto’s bij haar in huis (ik word inmiddels overal herkend in Rusland😉). Wat bleek, zij waren op een kamp geweest waar ik twee jaar geleden aan had meegewerkt. En opnieuw weer de gedachte: wat een kleine wereld!

Maar wat is klein? Als ik naar de kinderen in het weeshuis kijk, dan realiseer ik mij wat pas echt een kleine wereld is. Als het grootste gedeelte van je leven zich tussen vier muren afspeelt, dan is je wereld pas echt klein. Het plafond en/of de muren die meestal je uitzicht vormen, elke dag maar weer afwachten wie er aan je bed verschijnt en over jou beslist of je vandaag wel/niet uit je bedje wordt gehaald, tussen de spijlen van het bed heen kijken naar anderen die vrij kunnen bewegen en kunnen gaan en staan waar ze willen, maar zelf zonder hulp niet uit bed kunnen komen.

Met kleine dingen proberen we de wereld van de kinderen een beetje groter maken. Door ze nieuwe dingen te leren, door activiteiten met ze te ondernemen, door een spiegel bij hun bedje te hangen waardoor ze zichzelf kunnen zien, door ze mee naar buiten te nemen.  Het zijn simpele en kleine dingen, maar voor de kinderen maakt het hun wereld een stukje groter.

Door zo samen met de kinderen op te trekken word ik zelf veel bewuster van de wereld om mij heen. Als we buiten lopen, blijven we stil staan om de blaadjes te bewonderen die op de grond zijn gevallen, we kijken naar de verschillende kleuren en voelen aan de nerven van de bladeren die allemaal anders aanvoelen. Normaal gesproken kan ik zo aan dit soort dingen voorbij lopen, maar de kinderen leren mij stil te staan bij kleine dingen, wat mij veel bewuster maakt van alles om mij heen én waardoor juist zij mijn wereld ook weer een stuk groter maken.

Het maakt wellicht niet zoveel uit of de wereld nu groot of klein is, als je maar mensen om je heen hebt die om je geven. Het is uiteindelijk de liefde die de wereld een stuk mooier en groter maakt.