Eigen taal

`Bounttttieeeeeeee´ klinkt het door de gang van het weeshuis heen. Een groepsmedewerker wil mij nog even wat vragen voordat ik met A. buiten een wandeling ga maken. Ik schiet in de lach, soms vind ik het wel eens vermoeiend om honderd keer uit te moeten leggen hoe je mijn naam uitspreekt, maar het levert af en toe ook grappige taferelen op. Ik heb inmiddels al heel wat variaties op mijn naam voorbij zien komen en meestal ben ik zelf degene die een link naar ´bounty´ legt om het de mensen wat gemakkelijker te maken.

A. moet ook lachen, maar ik denk niet dat ze begrijpt waarom ik moet lachen, zij is gewoon blij om gezelschap te hebben en verheugd over het feit dat we naar buiten gaan. A. heeft zelf nog nooit haar eigen naam kunnen uitspreken, omdat ze niet verbaal kan communiceren. Terwijl we bij de lift staan te wachten vraag ik mij ineens af hoe haar stem zou klinken, of ze net zo snel als de meeste andere Russen zou praten en of ze juist een harde of een zachte stem zou hebben.

Buiten vergezellen twee nieuwe vrijwilligers ons bij onze wandeling. Zij zijn vandaag voor het eerst in het weeshuis en A. en ik maken ze een beetje wegwijs. Ze vragen wat A. leuk vindt om te doen. Ik vertel hen dat ze heel erg van gezelschap houdt, dat ze er van geniet om buiten te wandelen en nog meer geniet als je samen met haar met snelheid over de heuvels heen rent. Bij mooi weer vindt ze het fijn om in plaats van in de rolstoel samen op een bankje te zitten en bij slecht weer vindt ze het heerlijk als ze wordt voorgelezen.

Terwijl ik zo over A. aan het vertellen ben, moet ik ineens even terugdenken aan de eerste dag dat ik A. mocht ontmoetten. Ik vond het spannend en had geen idee wat ze wel/niet leuk vond. Omdat ik het haar niet direct kon vragen was het zoeken. Ik was steeds bang dat ik iets deed wat ze niet leuk vond of wat haar pijn deed. Inmiddels kan ik aan haar gezicht aflezen of ze iets wel/niet leuk vindt en of ze zich prettig voelt of juist pijn heeft.

Ineens realiseer ik mij dat ik A. haar taal heb leren spreken. De taal van A. alleen. Af en toe is het heus nog wel eens zoeken en vraag ik mij nog wel eens af of ik haar nu wel goed begrijp, maar dat is bij verbale communicatie niet anders. Terwijl de nieuwe vrijwilligers vandaag ook een beetje kennis maken met haar taal, hoop ik met heel mijn hart dat er nog vele mensen in haar leven zullen komen die de tijd nemen om haar taal te leren spreken, want ieder mens verdient het om begrepen en gehoord te worden.