Hoe een kamp een leven kan veranderen
Armoedige gepleisterde/grijze muren bedekt met schimmel, uitstekende stroomdraden, flitsende lichten aan de buitenmuren, geschreeuw en gevloek van achter de muren, onaangename geuren… Nee, dit is geen trailer van een film, dit gaat over de woonsituatie van de negenjarige Timur en vele andere kinderen uit zijn buurt.
Timur komt uit een eenoudergezin. Zijn opa en vader zijn beide om het leven gekomen tijdens een buurtbende gevecht. Terwijl zijn vader nog leefde, groeide Timur op onder zijn invloed en nam hij negatieve karaktereigenschappen van hem over. Hierdoor probeerde Timur al van jongs af aan zijn problemen op te lossen door middel van geweld en was hij regelmatig betrokken bij vechtpartijen. Hij had veel woede in zijn hart, luisterde niet en had totaal geen respect voor ouderen. Na de dood van zijn vader, nam de straat de opvoeding van Timur over, wat de situatie alleen maar erger maakte.
Toen we in het voorjaar kinderen voor het zomerkamp inschreven, besloten we Timur ook uit te nodigen. We begrepen dat we ons hier veel problemen mee op de hals zouden halen, maar de andere kant is dat ieder kind liefde nodig heeft, dus ook Timur. Onze hoop was dat de liefde van God een ommekeer in zijn leven zou brengen.
De eerste paar dagen van het kamp waren ontzettend moeilijk. Timur luisterde naar niemand, vloekte veel en maakte veel ruzie. Ondanks zijn negenjarige leeftijd, zei hij de wreedste woorden tegen de leiding, hij schaamde zich nergens voor. We kozen ervoor om met hem te blijven praten en liefde te tonen. Ons geduld werd uiteindelijk beloond: aan het einde van het kamp was het onmogelijk om Timur nog te herkennen! Na een aantal dagen begon hij te veranderen, het vloeken en de slechte woorden werden steeds minder, hij begon anderen te respecteren en initieerde geen vechtpartijen meer. Tijdens de activiteiten en lessen begon hij serieus mee te doen en aan het einde van het kamp wilde hij niet meer naar huis. Tranen stroomden over zijn wangen, omdat hij zich nog nooit ergens zo geliefd en thuis had gevoeld. Hij vroeg zelf of zijn mentoren hem ook thuis zouden kunnen opzoeken.
Onlangs had één van zijn mentoren uit het kamp de gelegenheid om Timur op te zoeken, hij schrijft: “Terwijl ik de straat inliep zag ik Timur al op straat. Ik keek eerst even van een afstand en zag dat hij rustig met de andere kinderen op straat aan het spelen was. Geen gevecht, geen gevloek… Zodra hij mij zag kwam hij op mij af en omhelsde mij en vertelde hij enthousiast: “Sinds het kamp is mijn leven helemaal veranderd! Ik ben veel aardiger geworden en het lukt mij nu ook om beter te luisteren!”
Dit is één van de vele getuigenissen van de afgelopen zomerkampen die we mochten organiseren. Timur zijn verhaal laat exact de reden zien van waarom wij dit soort projecten organiseren. Het geeft ons de gelegenheid te investeren in deze jonge levens die vaak al zoveel hebben meegemaakt en zijn beschadigd. Het is niet altijd gemakkelijk, maar dat geldt ook voor de levens van deze kinderen. Voor kinderen als Timur kunnen we zo écht een verschil maken!